Jolanda Prinsen
Zwaartekracht en tijd
27 maart t/m/ 5 mei 2024
Feestelijke opening: zaterdag 30 maart – 16.00 uur
Van zwaar en bonkig naar licht en doorschijnend
Niet het eerste waar je aan denkt bij een beeldhouwer. Maar Jolanda Prinsen werkt graag met breekbaar glas en licht papier. Haar hele loopbaan al, die 50 jaar omspant, probeert zij te ontsnappen aan de zwaartekracht. Als je nu haar werk ziet, denk je: verrek, het gaat haar nog lukken ook. Woog haar eerste beeld 2.000 kilo, het laatste beeld weegt er slechts twaalf. Ze exposeert bij KEK met licht, doorschijnend en sprankelend werk. Van vazen en schalen tot plat en plastisch werk.
Jolanda Prinsen is een veelzijdig kunstenaar. En dat is een understatement. Ze begon ooit als danseres, koos toch voor de Rietveld Academie en paste als kunstenaar honderdenéén verschillende technieken toe met evenveel soorten materialen. Ze boetseerde beelden, punnikte enorme kleden, hakte en houwde sculpturen van hout en marmer en maakte werk van textiel en keramiek. Bovendien gaf ze jarenlang les en maakt zij tot op de dag van vandaag schilderijen en gedichten. Hoe verschillend al die bezigheden ook zijn – zowel het dansen als het beeldhouwen – ze zocht altijd naar wegen om aan de zwaartekracht en het aardse te ontkomen. Twee onwrikbare grootheden die ze wilde onderzoeken en pootje lichten. Lichter moest alles worden, licht en lichtvoetig. Loslaten, dat bleek het geheim. Naarmate haar loopbaan vorderde, liet ze haar eerst gewaardeerde strakke en gedisciplineerde aanpak varen. Houvast maakte plaats voor plotse invallen, toeval en aanlokkelijke zijpaden. En laat glas daar nu uitstekend bij passen, zegt Jolanda, want glas is weliswaar niet helemaal gewichtsloos, maar wél transparant, onberekenbaar en breekbaar. Glas ben je nooit helemaal de baas. Dat maakt het zo verrassend.
Wat een geluk, zou je denken, dat ze die overstap heeft gemaakt. Want haar glaswerk is stevig en onweerstaanbaar. Zo blauw, zo zachtroze, zo doorschijnend wit zijn haar schalen en vazen dat je ze zo onder je arm naar huis zou willen meenemen, voorzichtig, om er nog eens goed naar te kijken en aan te voelen.
